Geschiedenis

In 1938 slaagde de nog jonge vereniging erin om voor de eerste maal kampioen te worden.

Het kampioensteam van 1938 bestond uit:

Na de oorlog sloot men zich aan bij de Christelijke Korfbalbond (CKB). Ook daarin was de vereniging snel succesvol want in 1947 kon het kampioenschap van de tweede klasse en de promotie naar de eerste klasse worden gevierd.

In 1963 bereikte HKC het hoogste niveau binnen de CKB, namelijk de Hoofdklasse. De titel werd behaald na een overwinning op KOAG. Terug in de bus van de ‘firma Verschoor’ werd uitbundig feestgevierd. De bedoeling was om dat in café ‘De Drie Snoeken’, het huidige uitgaanscentrum van de HKC-jeugd, voort te zetten. Uiteindelijk bleek dat er weinig tot niets geregeld was om de bloemetjes buiten te zetten en na enkele consumpties van het eigen zakgeld togen de kampioenen huiswaarts.

In de Hoofdklasse werd gespeeld tegen gerenommeerde clubs als VES uit Den Haag, Rotterdam-Zuid, Pernix uit Leiden, Excelsior uit Delft, VEO uit Voorburg en uiteraard Vriendenschaar en PKC.

Het ‘gouden team’ van 1963 bestond uit:

In die jaren was er nog geen officiële zaalcompetitie. Wel kon men in de winterperiode zich inschrijven voor wedstrijden (een keer per 14 dagen) in de Energiehal in Rotterdam. Een keer per jaar werd er in de RAI in Amsterdam een toernooi georganiseerd voor ploegen in de Hoofdklasse. Dat toernooi werd bestempeld als het Nederlands kampioenschap zaalkorfbal. HKC is op dat evenement een keer als vierde geëindigd en behoorde in die jaren dus tot de top van korfballend Nederland.

Overigens moet deze ‘topsport’ wel in het beeld van die tijd worden geplaatst. Het kwam nogal eens voor dat een wedstrijd een paar minuten eerder werd beëindigd, omdat anders de bus werd gemist. Bussen reden toen nogal eens om de twee uur. Vandaar!

Na een verblijf van vier jaar in de Hoofdklasse moest HKC in 1967 een stapje terugdoen.

Bij de CKB was er een jaarlijkse bondsdag op tweede Pinksterdag. HKC nam daaraan ook deel en was in 1969 zo succesvol dat de finale van dat toernooi gehaald werd. Dat moet met zo’n 5000 toeschouwers in het Elinkwijkstadion een huiveringwekkende belevenis zijn geweest.

In 1970 ging de CKB op in het Koninklijk Nederlands Korfbal Verbond (KNKV) en begon HKC in de tweede klasse.

HKC bleef succesvol en via promotie in 1972 (Eerste Klasse) en 1975 (Overgangsklasse) bereikte HKC het niveau waarop het jarenlang heeft geacteerd. HKC werd in 1975 kampioen na een 12-0 overwinning op Rotterdam-Zuid.

Het kampioensteam van 1975 kende de volgende samenstelling:

In het seizoen ‘82/’83 zag het er lange tijd naar uit dat HKC het ‘korfbal-Walhalla’ van de Hoofdklasse zou kunnen betreden, maar in de laatste wedstrijden van de competitie verloor HKC zijn toppositie en moest met lede ogen toezien dat DALTO met twee punten voorsprong promoveerde.

Op 13 februari 1985 speelde HKC in een bomvolle sporthal ‘de Wielewaal’ een oefenwedstrijd tegen het Nederlands team. Dat was met name te danken aan de toenmalige HKC-trainer Aart Schalk. die ook korte tijd interim-trainer van de nationale selectie was. Overvolle tribunes en een enthousiast optreden van de muziekvereniging EMS inspireerden HKC wel, maar konden ook niet verhinderen dat de HKC’ers na een goed begin uiteindelijk met 7-17 werden afgedroogd.

Het Nederlands team speelde toen met de volgende spelers:

In 1988 kon HKC na jaren in de zaal Overgangsklasse gespeeld te hebben met name door veel langdurige blessures zich niet langer handhaven en degradeerde het naar de Eerste Klasse. Het was dat jaar dubbel verdriet want het tweede team, dat jarenlang in de Reserve Hoofdklasse gespeeld had, degradeerde naar de Reserve Overgangsklasse.

In 1989 moest HKC ook op het veld afscheid nemen van de Overgangsklasse. Dat jaar was overigens niet geheel kommer en kwel, want de degradatie in de zaal van het jaar ervoor werd in 1989 rechtgezet. HKC werd overtuigend kampioen na een historische korfbalthriller in ‘de Wielewaal’ tegen het Dordtse Snel, die in een bloedstollende slotfase met 23-21 gewonnen werd dankzij een bevrijdende treffer van Anja Bohré.

Het team bestond uit de volgende spelers en speelsters:

HKC wist zich twee jaar te handhaven, maar in 1992 bleek degradatie toch onvermijdelijk. In de laatste competitiewedstrijd moest HKC aantreden tegen mede-degradatiekandidaat Oranje Wit. Die strijd wisten de HKC’ers nog met 16-12 in hun voordeel te beslechten, maar in een driekamp met ODO en Rheko moest uitgemaakt worden wie Oranje Wit naar de Eerste Klasse zou vergezellen. Beide wedstrijden werden met royale cijfers verloren (tegen ODO 13-21 en tegen Rheko 9-14), waardoor HKC afdaalde naar de Eerste Klasse.

Helaas bleek de bodem nog niet bereikt, want in 1994 lukte het niet in de zaal het Eerste klasserschap te behouden. Na een verblijf van 3 jaar in de tweede klasse mochten de spelers van het eerste zowel op het veld als in de zaal de kampioenstrofee in de hoogte houden. Met name de beslissingswedstrijd tegen de Kapellen was een regelrechte thriller: na de reguliere speeltijd eindigde ook de verlenging in een gelijk spel. Uiteindelijk bracht de tweede strafworpserie de beslissing!

Nadien wist HKC 1 met moeite in de eerste klasse te blijven. De opeenvolgende veldseizoenen eindigden zoals voorzien: in de middenmoot. In de zaal moest er afgewacht worden wat de einduitslag van de wedstrijd van de directe mede-degradant was. Het zaalseizoen 1999-2000 spreekt in deze boekdelen: temidden van 200 HKC-supporters moest het spook van de tweede klasse de das omgedaan worden. Hetgeen geschiede.

De laatste 10 jaren speelt HKC op het niveau van de eerste klasse met af en toe een uitschieter naar boven (Overgangsklasse) en soms een uitschieter naar beneden (tweede klasse)